گاهِ رهایی
باشد ... به میهمانی دلها نیامدی!
باشد ... دوباره حضرت آقا نیامدی!
گفتم برای آمدنت گل بیاورند؛
گل بود و عشق بود ولی ... ها نیامدی!
می سوختیم در تب پروانگی خویش،
وقتی که از حوالی بالا نیامدی!
هی شعر می شدیم، ولی شعرهای زرد؛
خشکیده، بی رمق، پر اما ... نیامدی!
آنقدر چشم پنجره پائید راه را،
تا آنکه سوخت خسته و تنها نیامدی!
دق کرد و روی دست من افتاد آیینه،
در آرزوی فصل تماشا نیامدی!
یکبار دیگر با دل پر سوز من بگو
آقا! بگو که آمده ای یا نیامدی؟
فریاد می کشم پر ابهام عشق، آی!
خورشید، ماه، حضرت دریا...
نه...
آمدی...؟!!
پ ن: متاسفانه نمیدونم شاعرش کیه.
| Design By : Pichak |
