نمی‌توان این کتاب را خواند و به این همه اخلاص، آزادگی، تلاش، مردانگی، ایثار و حتی خون دل‌ خوردن‌ها غبطه نخورد.
نمی‌توان این کتاب را خواند و به چنین مرام و مسلکی دل نبست. 

«ناله و فریاد شکنجه‌شوندگان، روزها گوشهایمان را می‌آزرد و در برخی شب‌ها نیز تا صبح ادامه می‌یافت... 
نگهبانان زندان انواع اهانت‌ها را با دست و زبان نسبت به زندانیان اعمال می‌کردند. حرف زدن زندنیان با هم در داخل یک سلول نیز ممنوع بود...» ص240
«من نسبت به کودکان و زنان حساسیت خاصی دارم. هیچ‌گاه نمی‌توانم کمترین آسیب و اهانتی را به یک کودک یا یک زن تحمل کنم...» ص290

#کتابخوانی

نوشته شده در دوشنبه 101/1/15ساعت 10:39 عصر توسط ریحانه همدانی(رها) نظرات ( ) |