بگذار که بر شاخه اين صبح دلاويز
بنشينم و از عشق سرودي بسرايم
آن گاه به صد شوق چو مرغان سبکبال
پر گيرم از اين بام و به سوي تو بيايم.
کاش مي شد اشک را تهديد کرد
فرصت لبخند را تجديد کرد
کاش مي شد در غروب لحظه ها
لحظه ديدار را تجديد کر
