چه داستان دلنشين نازي بود...
چندين بار خوندمش ولي هروقت دوباره ميخونم اون ته ته هاي دلم قيري ويري ميره...
ياد بچه گي هاش ميفته...
شايد واسه همون بچگيامونه که انقد امام رضارو دوست داريم
چه حس قشنگي داره اين داستان
